Auteur: Jos

Een verschrikkelijke novemberavond
met zo’n zeurderige zeikregen
die zelfs de dappersten van de straat jaagt,
en mijn favoriete kroeg ligt
helaas
iets te ver naar het westen ditmaal
om mij daarheen te begeven
als een zotte natgezeken dwaas

Voor het eerst sinds lange, lange tijd,
want de jaren vliegen voort,
keer ik rechtstreeks terug naar huis
naar
THUIS
waar mijn voortijdige binnentreden
zal worden beschouwd als
een eerste stap op de lange weg die tot inkeer leidt

Alle begin is moeilijk
en beter laat dan nooit,
zullen ze daar zeggen

Maar eerst moet ik nog een krant kopen voor vanavond bij de kachel
want als ik niet lees
werkt mijn zwijgen ontstemmend
werkt mijn zwijgen beklemmend op mijn huisgenoten,
want ik begrijp heel goed
dat niets,
helemaal NIETS
zo bedrukkend is
als het gezelschap van iemand die daar stilzwijgend zit,
stomweg voor zich uit starend, alsof ie helemaal alleen is . . .
een mislukte held
die nooit een grap vertelt
die nooit eens iemand op de schouder slaat
of hem wat moed inpraat in diens moeilijke dagen
die nooit eens zal vragen:
hoe gaat het met je?
of:
ben je gelukkig?

—2010
(gebaseerd op de eerste pagina van Willem Elsschot’s “Het Dwaallicht”)

> terug naar Een Paar Teksten

Is dit een tragedie, in hoeveel bedrijven?
met een proloog en een epiloog
en een waarheid die er niet om liegt?
een koe, die je niet bedriegt
of eentje zo stom als het achtereind van een varken dat vliegt?
is de waarheid wel waarheid
of slechts een naarheid, een onklaarheid, een rariteit
een trieste komedie die dreigt te beklijven
een scheet uit de reet van een smerige smiecht?

Maar ik noem hier het gewone
mensen die werken, studeren, wonen:
een dichter, z’n vriendin
en een grijsaard
met zwarte gemummificeerde katten (wel zo’n duizend jaar oud)
een man zonder baan en been
een man zonder kin
een man zonder kind
een man met een lang gezicht
en een man die gebukt gaat
een gewone jongeman
een vrouw met een traantje
een vrouw met een traan
een vrouw met een fakkel
jongens en meisjes die kranten venten, studenten
en een man met twee plastic zakken

Een man met twee plastic zakken
een man bedaard als een orkaan van hoon
die zijn verwonde ziel
000de zojuist gebrande kaken van het plein op sleept
en de toekomst uit de klauwen weet

Een man met twee plastic zakken
oog in oog met de gestaalde kakkerlakken
de voortratelende vuilnisbakken
de praalziek paraderende wandaadwrakken
de gepantserde schoften, de schurken, de schobbejakken
de gehelmde hufters die de spaanders hakken

Een man met twee plastic zakken
is een man met twee plastic zakken
en hij zet ze allemaal te kakken

Waar gisteren nog vaandels van hoop de hemel sierden
daar kokhalst het nu helse kolonnes van tanks
en ik bots op een aanblik die de keel verengt
de kapotte verlichting, die de ogen krenkt
de verdoofde stad, met duister vergrendeld
en een komen en gaan van bajonetten
de Grote Sprong Voorwaarts der marionetten
helaas, het is waar
het plein hangt er bij als een abattoir

Een gewone jongeman
een man die gebukt gaat
een vrouw met een traantje
een vrouw met een traan
een matroos die, na jaren van gezwoeg
de Grote Roerganger eindelijk eens vroeg om een kadootje
een rondvaart op een bootje
of gewoon een dagje uit
en die afgescheept wordt
met nog meer zwoegen op die verrotte lekke schuit

Maar op het plein waar de tranen verbloeden
en treitertanks op een rondedans broeden
staat een man, gewapend
met twee plastic zakken vol woede

Gestaalde kakkerlakken
voortratelende vuilnisbakken
praalziek paraderende wandaadwrakken
gepantserde schoften, schurken, schobbejakken
gehelmde hufters die spaanders hakken

De man met twee plastic zakken
is een man met twee plastic zakken
en hij zet ze allemaal te kakken

—2011

> terug naar Een Paar Teksten